Ο ραφτάκος των λέξεων

 "Απ' ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη 

να κάμουσιν κάθε καρδιάν παρηγοριά να πάρει".

Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πόλη που ήταν μικρή κι έμοιαζε ακόμη με χωριό, ζούσε ένας ράφτης. Ένας ράφτης που ήταν μοναδικός [...]. Γιατί κλωστές και νήματα δεν είχε για να ράβει τα υφάσματα, ούτε και μαλλί είχε για τα πλεκτά του. Αντί γι' αυτά χρησιμοποιούσε ένα πιο αγαπημένο του υλικό, ένα υλικό μοναδικό....τις λέξεις. Λέξεις από παραμύθια, λέξεις από ποιήματα, από τραγούδια, από ιστορίες παλιές και λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες.

   Προσεκτικά διάλεγε τις λέξεις, μέσα από τα τετράδια και τα βιβλία που είχε στα ράφια, δίπλα στα τόπια με τα υφάσματα. Και τις έβαζε τη μια δίπλα στην άλλη, πλέκοντας τα γράμματα μεταξύ τους... Κοίταζε μέσα από τα χοντρά γυαλιά του να πλέκονται τα γράμματα τα στρογγυλά, το ο και το θ, με τα πιο μυτερά, το χ, το κ και το ι. Κι έφτιαχνε έτσι, λέξη λέξη, προτάσεις ολόκληρες, που ένωναν τα υφάσματα μεταξύ τους ή έπλεκαν τα κασκόλ και τα σκουφιά του...

   Κι αν ήταν για κασκόλ και για σκουφιά, τότε τα έπλεκε με λέξεις ζεστές όπως: λιακάδα, καλοκαίρι, φλόγα ή φωτιά. Για τα χοντρά πουλόβερ, διάλεγε ακόμα πιο ζεστές: φούρνος, μαγκάλι, θράκα, καίω, τσουρουφλίζω. Και τα πολύ χοντρά παλτά, αυτά για το πολύ το κρύο, τα έραβε με πιο ζεστές ακόμα, όπως: τζάκι και ξυλόσομπα ή αγάπη και αγκαλιά.

Αντώνης Παπαθεοδούλου, Ο ραφτάκος των λέξεων, εκδόσεις Μεταίχμιο 2012