Περπατώ σ' ένα δάσος μακριά από εδώ. Και κοντά.

Ξεκινήσαμε μια βόλτα με τους φίλους στο Φόρκς, για την ακρίβεια στο δάσος που ήταν εκεί. Όταν φτάσαμε ένα μαύρο σύννεφο σκέπασε την ψυχή μου. Όταν κοίταξα τα πράσινα και ψηλά δέντρα, το μυαλό μου πήγε στο ατύχημα που είχα  μικρή, εδώ, σ' αυτό το μέρος. Δεν έδωσα σημασία γιατί δεν ήθελα να με καταλάβουν τα παιδιά. Για άλλη μια φορά πατάω το χώμα το παιδικό. Ο ήλιος χάνεται όταν περπατάμε μέσα. Τα ψηλά δέντρα είχαν σκεπάσει το γαλανό ουρανό. όταν περπατούσα αργά, άκουγα τα ξεραμένα φύλλα να γίνονται σε χίλια κομμάτια. Δεν κάναμε στάση. Προχωρούσαμε για ώρες, Είδα γύρω μου τόσα λουλούδια και δεν ήθελα να χαλάσω ούτε ένα.  Κάποια στιγμή σε ένα μόνο μέρος στο δάσος , δεν υπήρχαν δέντρα.  Εκεί, οι ακτίνες του ήλιου, φώτιζαν το μέρος. Έτρεξα προς τα εκεί. όταν ο ήλιος με χτύπησε άρχισα να αγαπάω περισσότερο το δάσος.  Μια ζεστασιά μπήκε στην καρδιά μου. Κάποια στιγμή, τα παιδιά, πιο μακριά από εμένα, με φώναξαν να πάω γρήγορα γιατί είχε κι άλλο μέρος. Αναρωτήθηκα πού, γιατί όταν είδα τον τεράστιο θάμνο, με τα ξερά κλαδιά του, νόμιζα πως ήταν αδιέξοδος. 

   Μόλις είδα τα παιδιά να τον χαλάνε, τότε κατάλαβα ότι το άλλο μέρος βρισκόταν πίσω από αυτόν. Έκαναν μια είσοδο και περάσαμε μέσα. Εκεί παρατήρησα μια παραλία, δεν είχε όμως κόσμο. Προχώρησα προς τη θάλασσα και ο ήλιος έπεφτε πάνω της και την έκανε να γυαλίζει. Τα ήρεμα κύματά της μου έδιναν την αίσθηση ότι βρισκόμουν στον παράδεισο. Αυτή η πανέμορφη παραλία νομίζω πως λέγεται La Push. Μου είχε μιλήσει κάποτε ο πατέρας μου γι αυτήν. Τόσην ώραν έκανα σχέδια στην καφετιά άμμο. Ήταν τόσο μαλακιά, σαν βαμβάκι. Ένιωθα σαν παιδάκι. Μόλις σήκωσα το κεφάλι μου για να φύγουμε παρατήρησα το ηλιοβασίλεμα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τα χρώματα ήταν γαλήνια. Κυριαρχούσαν το κίτρινο, κόκκινο και μοβ. Η αντίθεση του ήλιου, γινόταν στη θάλασσα. Τώρα που ηρέμησε όλα φαίνονται πιο καθαρά. Τότε συνηδειτοποίησα πως ήταν απόγευμα. Έκατσα για λίγο στο βράχο που υπήρχε δίπλα μου ξέροντας πως σε λίγο θα φεύγαμε. Η ζωή μου πέρασε από μπροστά. Το μυαλό μου ταξίδευε. Και όταν σηκώθηκα η θάλασσα αγρίεψε. Ο ήλιος εξαφανίστηκε. Έτσι λοιπόν φύγαμε και εμείς.

ΧΑΡΟΥΛΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Α4