Ο Οδυσσέας στην Ωγυγία. Ή μήπως εμείς;

 

Ο Οδυσσέας είναι αφημένος σε ένα πανέμορφο νησί που θα χαρακτηριζόταν ως της ομορφιάς το θαύμα, όπου κι ένας θεός αν ερχόταν θα γέμιζε αγαλλίαση η ψυχή του. Είναι αιχμάλωτος στην Ωγυγία, το νησί της Καλυψώς, όπου κρήνες είναι ανθισμένες και δέντρα μοσχομυριστά. Εκείνον δεν τον ενδιαφέρει η ομορφιά του νησιού, ούτε η καλλίκομη νεράιδα Καλυψώ. Βρίσκεται βυθισμένος στον δικό του ανθρώπινο πόνο. Δεν είναι δεμένος με την ψυχή της, ούτε τον συγκινεί ο παραμυθένιος τόπος στο νησί. Η σπηλιά της Καλυψώς φαντάζει σαν ένα τούνελ ατέλειωτο, και εκείνος είναι χαμένος σε αυτό.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ

Α3  

Ο Οδυσσέας  στο νησί της Ωγυγίας παρουσιάζετε σαν να είναι έγκλειστος αιχμάλωτος και εγκλωβισμένος. Ενώ η Ωγυγία είναι ένας παραμυθένιος τόπος, εξωτικός που ακόμα και οι θεοί βλέποντας την , αγαλλιάζει η ψυχή τους, για τον Οδυσσέα είναι σκοτεινή άσχημη και "μαύρη " όπως η ψυχή του. Νιώθει πόνο αβάσταχτο, κλαίει, οδύρεται και δεν αγγίζει  τη ψυχή του καμία ομορφιά του νησιού. Η ψυχή του είναι δεμένη με την Ιθάκη και την οικογένεια του.

Στη σπηλιά η Καλυψώ κάνει δουλειές του σπιτιού, υφαίνει και τραγουδά. Είναι ευτυχισμένη που έχει κοντά της τον Οδυσσέα. Δεν την ενδιαφέρει εάν υποφέρει και νοσταλγεί τον τόπο του, της αρκεί  που τον έχει στην Ωγυγία. Μπορεί να είναι όμως ο Οδυσσέας  «δεμένος » στο νησί, αλλά δεν θα «δεθεί» ποτέ με τη ψυχή της Καλυψώς.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΜΒΡΙΩΤΗΣ Α3