Αυτή η θεία γυναίκα, δακρυσμένη σκέφτεται την επιστροφή του καλού της. Μαύρο σκοτάδι σκεπάζει την καρδιά της. Τώρα που οι μνηστήρες προσπαθούν να την κάνουν γυναίκα τους, η Πηνελόπη δεν ξέρει από πού να ξεφύγει, να φύγει μακριά τους. Αυτή, ακόμα και τώρα, με τόσους άντρες, το μαντήλι το έχει να σκεπάζει το πρόσωπό της. Πενθεί, πενθεί γιατί πιστεύει πως ο Οδυσσέας πέθανε, το μυαλό της όμως δεν μπορεί να βγει από αυτόν. Βασίλισσα ανέβηκε, βασίλισσα ανέβηκε και όχι με την έννοια της κυριαρχίας, με την έννοια της καλοσύνης και της αγάπης, της ευγένειας. Μέσα από τη ψυχή της υπάρχει ένας παράδεισος. Σκέφτεται: εκεί στη μέση του παραδείσου, βρίσκεται αυτή και δίπλα της ο Οδυσσέας. Στα χέρια τους κρατάνε ένα μικρό μωρό. Κάποια στιγμή ο Οδυσσέας χάνεται και το μωρό αρχίζει να κλαίει. Η Πηνελόπη όμως, κάπου βαθιά μες την ψυχή της υπάρχει ένα μπουμπουκάκι, αυτό μεγαλώνει και μαραίνεται εύκολα. Δεν το παρατηρεί κανείς. Έτσι και αυτή μέσα της κρύβει μια τόλμη και ένα θάρρος στην καρδιά της. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ελπίδα να αλλάξει, γιατί για ένα λουλούδι που μαραίνεται, ανθίζει ένα άλλο.
Ο Τηλέμαχος γεννήθηκε με αγνή καρδιά. Ήταν ένα παιδί υπάκουο και έξυπνο.
Ο νους του δεν περνούσε για την κατάκτηση του θρόνου. Ποτέ δεν είχε
σκεφτεί άμα ήθελε να βασιλέψει. Και τώρα, άντρας και γενναίος, φυλάει τη θέση του πατέρα του. Βαθιά όμως θλίψη σκεπάζει τη ψυχή του.
Με τους μνηστήρες, θάρρος και τόλμη βάζει στην καρδιά του. Κυρίαρχος
γίνεται. Δόξα και πλούτος τριγυρίζουν δίπλα του. Αυτός όμως πονηρός και
προσεκτικός συγκρατεί τα λόγια της Θεάς Αθηνάς. Γιατί τώρα μια σπίθα θα
ανάψει τη φωτιά. Η σπίθα είναι η προσπάθεια και η φωτιά οι πληροφορίες. Χωρίς φόβο ξέρει πως κάποια στιγμή θα αναζητήσει τον πατέρα του. Αυτός, ο κύριος του σπιτιού, ο αφέντης του νησιού ψάχνει ευκαιρία, τη
στιγμή να φύγει μακριά από εδώ. Σε δρόμους να γυρίσει, τους ωκεανούς να
δει, για να βρει πού και αν ζει ο πατέρας του.
Πριν ήταν ένας απλώς υιός. Τώρα, κοντεύει να φτάσει και τους θεούς.
Ο ισόθεος αυτός άντρας, αυτός που τώρα κοιμάται, τώρα που η καρδιά του
είναι ένα ηφαίστειο σε χειμερία νάρκη, κάποια στιγμή θα ξυπνήσει. Θα
εκραγεί, αυτός και όλοι οι υπόλοιποι μαζί του. Αυτή τη στιγμή, που νιώθει σίγουρος, ασφαλής, έχει θάρρος και με αυτά
που έχει ακούσει και έχει δει, ο κόσμος του θ' αλλάξει. Τα αισθήματά του
θα γίνουν πιο πολλά, γιατί τώρα ξαναγιεννιέται.
ΧΑΡΟΥΛΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Α4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου