Η άμμος και η πέτρα

Είναι η ιστορία δύο φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ».
 

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παρολίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μία πέτρα: «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ».

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στη πέτρα. Γιατί;

Ο άλλος φίλος απάντησε: «Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2010/07/blog-post_23.html

Το παιδί και το σπουργίτι

 

Ο 12χρονος Vadim Veligurov κατάγεται από τη Ρωσία και δεν έχει γάτες και σκυλιά στο σπίτι του. Όχι ότι δεν αγαπά τα ζώα, αλλά διατηρεί εδώ και 2 χρόνια μια σπάνια και ασυνήθιστη φιλία με ένα άγριο σπουργίτι. Ο Adi, όπως ονομάζει το πτηνό, βρέθηκε στην κατοχή του μικρού από τύχη. «Ήταν εγκαταλειμμένος στη φωλιά του και θα πέθαινε. Τον πήρα από το δάσος και τον έφερα στο σπίτι όπου τον μεγάλωσα. Μόλις έγινε καλά θέλησα να τον αφήσω ελεύθερο αλλά εκείνος δεν ήθελε με τίποτα…

Πετούσε μέχρι την αυλή και γύριζε ξανά στον ώμο μου. Εδώ και 2 χρόνια με ακολουθεί παντού. Στο φαγητό, στη βόλτα, στο παιχνίδι, στον ύπνο. Είμαστε αχώριστοι», λέει ο μικρός. Το σπουργίτι πλέον είναι μέλος της οικογένειας και ζει μια υπέροχη ζωή με τον μικρό, που δεν τον αφήνει στιγμή από δίπλα του. Κι όσο ο μικρός παίζει με τους φίλους του στην παιδική χαρά, ο Adi ανοίγει τα φτερά του και πετά στα γύρω δέντρα και μόλις σουρουπώσει και το παιχνίδι τελειώσει… προσγειώνεται στον ώμο του Vadim και επιστρέφουν μαζί στο σπίτι για το βραδινό φαγητό!

πηγή: http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2013/10/blog-post_22.html

"Είτε Θάνατος είτε Λευτεριά" Μακρυγιάννης

 

Ο Μακρυγιάννης ήταν ένας από τους κορυφαίους αγωνιστές του ’21. Γεννήθηκε στα 1797 στο Αβορίτι της Δωρίδας από φτωχούς γονείς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τριανταφύλλου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τον αποκαλούσαν «Μακρυγιάννη» για το ψηλό του ανάστημα, όνομα που το κράτησε και με αυτό παρέμεινε στην ιστορία. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με στερήσεις και κακουχίες,  ανάμεσα στις περιπέτειες και στους κατατρεγμούς  των δικών του από τους Τουρκαλβανούς. Το 1804 κατά το διωγμό των κλεφτών ο πατέρας του σκοτώθηκε και ο Μακρυγιάννης, μόλις εφτά χρονών, άρχισε να δουλεύει για να συντηρήσει τον εαυτό του. Στα 1811πάει στην Άρτα όπου και προσλαμβάνεται στη δούλεψη του προύχοντα Αθανάσιου Λιδωρίκη. Το 1817 επιδόθηκε στο εμπόριο και χάρη στο ζήλο και την εργατικότητά του κατάφερε να αποκτήσει σημαντικά κέρδη και να καλυτερεύσει τη ζωή του.

Η εμπορική του δραστηριότητα στην Άρτα κράτησε ως το 1820. Τότε όμως τα σουλτανικά στρατεύματα τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν επειδή τάχα ήταν όργανο του Αλή Πασά. Ωστόσο, κατόρθωσε να δραπετεύσει, κατέφυγε στα βουνά και ακολούθησε τον αρματολό Γώγο Μπακόλα. Στο μεταξύ είχε ήδη (1820) μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία και είχε αποφασίσει με καρδιά και νου να παλέψει για την ανάσταση της φυλής του. Στη συνέχεια στρατολόγησε το πρώτο του σώμα και έφθασε στην Αθήνα. Το 1822 διορίστηκε υποδιοικητής του Κάστρου (της Ακρόπολης) με διοικητή τον Ιωάννη Γκούρα και αρχηγό της Ανατολικής Ελλάδας τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ένα χρόνο αργότερα διορίστηκε από τον Άρειο Πάγο Πολιτάρχης (αστυνόμος) των Αθηνών.

Ενώ διαρκούσε ο αγώνας των Ελλήνων κατά των Τούρκων άρχισε ο εσωτερικός κομματικός διχασμός που κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο με οδυνηρά επακόλουθα για την επαναστατημένη Ελλάδα. Ο Μακρυγιάννης πολέμησε και στους δύο εμφυλίους ως αντιπρόσωπος των διοικήσεων.

 Στο ίδιο χρονικό διάστημα, συμμετέχει ενεργά σε μάχες που έκριναν την εξέλιξη της Επανάστασης του ’21. Εξαιρετικά σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην ιστορική για τα αποτελέσματά της μάχη των Μύλων όπου ο Ιμπραήμ Πασάς υπέστη πανωλεθρία και αναγκάστηκε να υποχωρήσει (Ιούνιος 1825). 

Ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Κιουταχής κατέλαβε την Αθήνα, ο Μακρυγιάννης οχυρώθηκε στον Σερπετζέ ( Ωδείο Ηρώδη του Αττικού) και αντέταξε σθεναρή αντίσταση. Κατά τη μάχη του Σερπετζέ μετά από φοβερό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους επιτιθέμενους και να σώσει την Ακρόπολη.   Πολέμησε επίσης στην εκστρατεία της Αττικής, στις επιθέσεις της Καστέλλας και του Πειραιά που είχαν ως τελικό αποτέλεσμα την ήττα των Ελλήνων (Απρίλιος 1827) και την παράδοση της Ακρόπολης στους Τούρκους.

Βαθιά λυπημένος απ’ όλα αυτά τα γεγονότα ο Μακρυγιάννης, απογοητευμένος με την κυβέρνηση και τις διχόνοιες, βασανισμένος από τις πληγές που έφερε σ’ όλο του το σώμα (είχε τραυματιστεί βαριά και στη μάχη των Μύλων και στη μάχη του Σερπετζέ) απομακρύνθηκε από τη στρατιωτική και πολιτική ζωή. Με την κάθοδο του Καποδίστρια διορίζεται αρχηγός της Εκτελεστικής δυνάμης στο Μοριά, θέση που του αφαιρέθηκε, όταν παρασυρμένος από τον Ιωάννη Κωλέττη χρησιμοποίησε τη στρατιωτική δύναμη που διέθετε για να επιβάλει συνταγματικό πολίτευμα στον Καποδίστρια, πράγμα που δυσαρέστησε τον κυβερνήτη.

Κατά την περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα ο Μακρυγιάννης κατηγορούσε την κυβέρνηση ως απολυταρχική και ζητούσε Σύνταγμα, μ’ όλο που τον περιέβαλλαν με ιδιαίτερη εκτίμηση και του απένειμαν το βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1840 άρχισε να οργανώνει τον αγώνα υπέρ της επιβολής του Συντάγματος και πρωτοστάτησε στην επανάσταση της 3^ης Σεπτεμβρίου του 1843 για την παραχώρησή του από τη βαυαρική δυναστεία. 

Υπήρξε τόσο κατηγορηματικός στην προσπάθειά του για επιβολή των πραγματικών ελευθεριών ώστε κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά, συνελήφθη (1851), δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του μετριάστηκε σταδιακά, έμεινε στη φυλακή δυο χρόνια για να αποφυλακιστεί τελικά(1854) με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη. Η υγεία του όμως από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής κλονίστηκε. Έτσι ο Μακρυγιάννης απομονώθηκε στο σπίτι του κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός (η συνοικία αυτή φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του-"Μακρυγιάννη") όπου και πέθανε στις 27 Απριλίου1864... Πριν λίγες μέρες είχε προαχθεί από την τότε κυβέρνηση στο βαθμό του αντιστράτηγου! 

Εκτός όμως από τις ηρωικές του πράξεις και το παράδειγμά του αυτός ο μεγάλος Έλληνας κληροδότησε στις νεότερες γενιές ένα αθάνατο μνημείο ύφους, ήθους, λόγου και περιεχομένου ,τα Απομνημονεύματά του. Άρχισε να τα γράφει στο Άργος (26 Φεβρουαρίου 1829) με σκοπό να διδάξει και να φρονηματίσει τους μεταγενέστερους και συνέχισε μέχρι το 1851 ώσπου η καταδίκη του και οι άλλες δραματικές περιπέτειες της ζωής του τον ανάγκασαν να σταματήσει. Σε όλη τη διάρκεια των δύσκολων καιρών φροντίζει με κάθε τρόπο να διαφυλάξει το χειρόγραφό του γιατί πιστεύει ότι και μ’ αυτό τον τρόπο κάνει το καθήκον του απέναντι στον τόπο και την ιστορία του. Η αποκατάσταση και δημοσίευση (1907) των Απομνημονευμάτων οφείλεται στον Γιάννη Βλαχογιάννη που με εξαιρετική φροντίδα επιμελήθηκε και εξέδωσε το έργο του στρατηγού Μακρυγιάννη.

Το έργο στην αρχή πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Εκτός από τον Παλαμά κανείς σχεδόν δεν αντιλήφθηκε τη σημασία του. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για ν’ ασχοληθούν μαζί του λογοτέχνες και κριτικοί και να φέρουν τον Μακρυγιάννη και το έργο του στο προσκήνιο της πνευματικής μας ζωής. Τι οδηγεί το Γιώργο Σεφέρη να πιστεύει πως ένα έργο σαν του Μακρυγιάννη είναι η συνείδηση ενός ολόκληρου λαού, πως αποτελεί μια πολύτιμη διαθήκη και να θεωρεί τον Μακρυγιάννη μαζί με τον Παπαδιαμάντη ως τους μεγαλύτερους πεζογράφους της Ελληνικής Λογοτεχνίας; Το ότι αποτυπώνοντας το βίο του πάνω στο χαρτί ξεδιπλώνει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του ελληνισμού, ότι η ιστορία του είναι περισσότερο από μια ιστορία γεγονότων. Είναι μια ιστορία των συναισθημάτων του λαού του... πως αυτός ο αγράμματος και ταπεινός για την άμαθειά του μέσα από αυτό το απελέκητο γράψιμο αναδεικνύει μια σπάνια καλλιέργεια και ευαισθησία... πως πέρα από την καταγραφή σημαντικών ιστορικών γεγονότων, την κριτική που ασκεί, τον αντίλογο στο ψεύδος και την υποκρισία, τη δίψα για δικαιοσύνη, μας προσφέρει ένα μεγάλο μάθημα εθνικής αυτογνωσίας. Κι όλα τούτα χαράζοντας στο χαρτί τη γλώσσα που μιλάει με τη ρουμελιώτικη προφορά, αποτυπώνοντας την ίδια του τη φωνή με σοφία, εκφραστική αμεσότητα και απλότητα και με τη μαστοριά του προικισμένου λαϊκού αφηγητή.                                                                                                                                            

Άλλο γνωστό και συζητημένο έργο του Μακρυγιάννη είναι το «Οράματα και θάματα» που αρχίζει να γράφεται μερικούς μήνες ύστερα  από τα Απομνημονεύματα «το άλλο στορικό», όπως ονομάζεται από τον Μακρυγιάννη, θεωρείται από τον η συνέχειά του, και χαρακτηρίζεται  με τον ίδιο τίτλο «στορικό», όπως και το πρώτο.

πηγή: http://www.ekebi.gr/Fakeloi/makrygiannis/biografia.htm 

"Ο ήλιος εβασίλεψε", ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Μακρυγιάννης, όταν έβλεπε τους Τούρκους να σκοτώνουν τους Έλληνες στην Αθήνα.

Ο ήλιος εβασίλεψε Έλληνά μου,

βασίλεψε και το φεγγάρι εχάθη,
κι ο καθαρός Αυγερινός
που πάει κοντά την Πούλια,
τα τέσσερα κουβέντιαζαν
και κρυφοκουβεντιάζουν.
Γυρίζει ο ήλιος και τους λέει,
γυρίζει και τους κραίνει:

"Εψές όπου βασίλεψα
πίσου από μια ραχούλα,
άκ'σα γυναίκεια κλάματα
κι αντρών τα μοιριολόγια,
γι’ αυτά τα `ρωικά κορμιά
στον κάμπο ξαπλωμένα
και μες στο αίμα το πολύ
είν’ όλα βουτημένα.
Για την Πατρίδα πήγανε
στον Άδη τα καημένα"

Τα παιδιά του σήμερα για τον Στρατηγό Μακρυγιάννη:

Από το αρχείο της ΕΡΤ:

http://www.hprt-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000075776&tsz=0&autostart=0

Η εκπομπή «ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ (ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ)» καταγράφει την ανάλυση του ζωγράφου ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΥΡΟΪΔΗ αναφορικά με την προσωπικότητα του στρατηγού ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ. Σημειώνονται βιογραφικά στοιχεία του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης κυρίως σε ό, τι αφορά τη συνεργασία του με τον ζωγράφο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΖΩΓΡΑΦΟ, ο οποίος προσελήφθη από τον Μακρυγιάννη για να αποδώσει ζωγραφικά σύμφωνα με τις οδηγίες του στρατηγού τις μάχες της Ελληνικής Επανάστασης. Ο Γ. ΜΑΥΡΟΪΔΗΣ επισημαίνει και ερμηνεύει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των έργων αυτών και εντοπίζει λεπτομέρειες σε αυτά που αποτυπώνουν στοιχεία του χαρακτήρα και των αντιλήψεων του ίδιου του Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ και μοιράζεται με το θεατή αφηγήσεις που αφορούν τη ζωή του εν λόγω ήρωα. 

Ο Οδυσσέας στην Ωγυγία. Ή μήπως εμείς;

 

Ο Οδυσσέας είναι αφημένος σε ένα πανέμορφο νησί που θα χαρακτηριζόταν ως της ομορφιάς το θαύμα, όπου κι ένας θεός αν ερχόταν θα γέμιζε αγαλλίαση η ψυχή του. Είναι αιχμάλωτος στην Ωγυγία, το νησί της Καλυψώς, όπου κρήνες είναι ανθισμένες και δέντρα μοσχομυριστά. Εκείνον δεν τον ενδιαφέρει η ομορφιά του νησιού, ούτε η καλλίκομη νεράιδα Καλυψώ. Βρίσκεται βυθισμένος στον δικό του ανθρώπινο πόνο. Δεν είναι δεμένος με την ψυχή της, ούτε τον συγκινεί ο παραμυθένιος τόπος στο νησί. Η σπηλιά της Καλυψώς φαντάζει σαν ένα τούνελ ατέλειωτο, και εκείνος είναι χαμένος σε αυτό.

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ

Α3  

Ο Οδυσσέας  στο νησί της Ωγυγίας παρουσιάζετε σαν να είναι έγκλειστος αιχμάλωτος και εγκλωβισμένος. Ενώ η Ωγυγία είναι ένας παραμυθένιος τόπος, εξωτικός που ακόμα και οι θεοί βλέποντας την , αγαλλιάζει η ψυχή τους, για τον Οδυσσέα είναι σκοτεινή άσχημη και "μαύρη " όπως η ψυχή του. Νιώθει πόνο αβάσταχτο, κλαίει, οδύρεται και δεν αγγίζει  τη ψυχή του καμία ομορφιά του νησιού. Η ψυχή του είναι δεμένη με την Ιθάκη και την οικογένεια του.

Στη σπηλιά η Καλυψώ κάνει δουλειές του σπιτιού, υφαίνει και τραγουδά. Είναι ευτυχισμένη που έχει κοντά της τον Οδυσσέα. Δεν την ενδιαφέρει εάν υποφέρει και νοσταλγεί τον τόπο του, της αρκεί  που τον έχει στην Ωγυγία. Μπορεί να είναι όμως ο Οδυσσέας  «δεμένος » στο νησί, αλλά δεν θα «δεθεί» ποτέ με τη ψυχή της Καλυψώς.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΜΒΡΙΩΤΗΣ Α3

Η Πηνελόπη και ο Τηλέμαχος μέσα στα μάτια των παιδιών

Αυτή η θεία γυναίκα, δακρυσμένη σκέφτεται την επιστροφή του καλού της. Μαύρο σκοτάδι σκεπάζει την καρδιά της. Τώρα που οι μνηστήρες προσπαθούν να την κάνουν γυναίκα τους, η Πηνελόπη δεν ξέρει από πού να ξεφύγει, να φύγει μακριά τους. Αυτή, ακόμα και τώρα, με τόσους άντρες, το μαντήλι το έχει να σκεπάζει το πρόσωπό της. Πενθεί, πενθεί γιατί πιστεύει πως ο Οδυσσέας πέθανε, το μυαλό της όμως δεν μπορεί να βγει από αυτόν. Βασίλισσα ανέβηκε, βασίλισσα ανέβηκε και όχι με την έννοια της κυριαρχίας, με την έννοια της καλοσύνης και της αγάπης, της ευγένειας. Μέσα από τη ψυχή της υπάρχει ένας παράδεισος. Σκέφτεται: εκεί στη μέση του παραδείσου, βρίσκεται αυτή και δίπλα της ο Οδυσσέας. Στα χέρια τους κρατάνε ένα μικρό μωρό. Κάποια στιγμή ο Οδυσσέας χάνεται και το μωρό αρχίζει να κλαίει. Η Πηνελόπη όμως, κάπου βαθιά μες την ψυχή της υπάρχει ένα μπουμπουκάκι, αυτό μεγαλώνει και μαραίνεται εύκολα. Δεν το παρατηρεί κανείς. Έτσι και αυτή μέσα της κρύβει μια τόλμη και ένα θάρρος στην καρδιά της. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ελπίδα να αλλάξει, γιατί για ένα λουλούδι που μαραίνεται, ανθίζει ένα άλλο.

Ο Τηλέμαχος γεννήθηκε με αγνή καρδιά. Ήταν ένα παιδί υπάκουο και έξυπνο. Ο νους του δεν περνούσε για την κατάκτηση του θρόνου. Ποτέ δεν είχε σκεφτεί άμα ήθελε να βασιλέψει. Και τώρα, άντρας και γενναίος, φυλάει τη θέση του πατέρα του. Βαθιά όμως θλίψη σκεπάζει τη ψυχή του.

   Με τους μνηστήρες, θάρρος και τόλμη βάζει στην καρδιά του. Κυρίαρχος γίνεται. Δόξα και πλούτος τριγυρίζουν δίπλα του. Αυτός όμως πονηρός και προσεκτικός συγκρατεί τα λόγια της Θεάς Αθηνάς. Γιατί τώρα μια σπίθα θα ανάψει τη φωτιά. Η σπίθα είναι η προσπάθεια και η φωτιά οι πληροφορίες. Χωρίς φόβο ξέρει πως κάποια στιγμή θα αναζητήσει τον πατέρα του. Αυτός, ο κύριος του σπιτιού, ο αφέντης του νησιού ψάχνει ευκαιρία, τη στιγμή να φύγει μακριά από εδώ. Σε δρόμους να γυρίσει, τους ωκεανούς να δει, για να βρει πού και αν ζει ο πατέρας του. 

   Πριν ήταν ένας απλώς υιός. Τώρα, κοντεύει να φτάσει και τους θεούς. Ο ισόθεος αυτός άντρας, αυτός που τώρα κοιμάται, τώρα που η καρδιά του είναι ένα ηφαίστειο σε χειμερία νάρκη, κάποια στιγμή θα ξυπνήσει. Θα εκραγεί, αυτός και όλοι οι υπόλοιποι μαζί του. Αυτή τη στιγμή, που νιώθει σίγουρος, ασφαλής, έχει θάρρος και με αυτά που έχει ακούσει και έχει δει, ο κόσμος του θ' αλλάξει. Τα αισθήματά του θα γίνουν πιο πολλά, γιατί τώρα ξαναγιεννιέται.

ΧΑΡΟΥΛΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Α4

H ζωή ως παραμύθι

Η ΖΩΗ ΩΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Στη ζωή μας υπάρχει ένα μαγικό

ή αλλιώς μαγεία

αρκεί να τη βρεις

δεν θα έρθει μόνη

θα την καλέσεις

καθώς θα κοιμάσαι

ένα φως θα λάμψει μέσα σου

Κάποιες φορές αφήνουμε

τη σκοτεινή σκιά της ζωής

να μπει μέσα στη λιακάδα

που κρύβεται στην καρδιά

Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει την ομορφιά

ακόμα και αν δεν είναι τόσο όμορφη τελικά

να ξέρεις την υπομονή

και τα όριά σου

ακόμα και αν πιάσεις το βυθό του ωκεανού σου

Αν δεν ανακαλύψεις την μαγεία

που έχεις μέσα σου

η κάθε σου ζωή

είναι μια ίδια καθημερινότητα.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΕΛΤΕΚΗ

Α3

Η ζωή είναι ένα παραμύθι γιατί έχει τα καλά και τα άσχημα συναισθήματα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε κλάσμα δευτερολέπτου μετράει στη ζωή μας γιατί μέσα σε αυτή μπορείς να σπάσεις ρεκόρ, μπορείς να προλάβεις κάτι και πολλά άλλα διάφορα. Τα άσχημα τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι γιατί δεν σκεφτόμαστε τι κάνουμε πρώτα και μετά τα θαλασσώνουμε. Κάθε οικογένεια, κάθε παιδί έχει τη δική του περιπέτεια, ταξίδια και τα συναισθήματά της. Οπότε η ζωή του καθενός λειτουργεί ως παραμύθι.

ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ   

Α3

Η ζωή είναι πάντοτε ένα ταξίδι. Μέσα στην ζωή όλοι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν την επιθυμία να ταξιδέψουν. Μερικοί όμως δεν μπορούν γιατί έχουν τόσα άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσουν. Πολλοί άνθρωποι ζουν μέσα στα πλούτη και τα λεφτά, αλλά η ζωή δεν είναι το χρήμα. Είναι όμως πολλά αισθήματα όπως αγάπη, πίστη, εμπιστοσύνη, και πάνω απ' όλα αλληλοβοήθεια. Γιατί να ζούμε μέσα στο ψέμα και όχι μέσα σε μια ζωή σαν παραμύθι;

ΠΕΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΑ  

Α3

Στη ζωή μας δεν υπάρχουν δύσκολες και εύκολες, χαράς στιγμές, υπάρχουν μόνο εμπειρίες. Κάποιες φορές οι άνθρωποι τις εμπειρίες που δεν είναι και τόσο καλές δεν τις πολυσυμπαθούν, όμως δεν ξέρουν πως αυτές που μας πονάνε είναι αυτές που μας κάνουν πιο δυνατούς. Προσπερνώντας αυτές τις δυσκολίες αποκτούμε μια ασπίδα που μας προστατεύει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας. Ο Θεός έχει προγραμματίσει το τι θα γίνει στο μετά και σύμφωνα με αυτό μας δίνει εμπειρίες."Κάθε εμπειρία για καλό".

ΠΕΛΤΕΚΗ ΒΑΣΩ

Α3

Ο πρόδρομος μιας Επανάστασης

Ο Ρήγας Φερραίος τότε. Ο Ρήγας σήμερα. Αν διαβάσει κανείς το Θούριο με άξονα το "τότε", θα έχει χάσει το πέρασμά του στο ακριβώς "σήμερα".

"Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά"

«Φυσικής Απάνθισμα»

Ελευθερία είναι εκείνη η δύναμις όπου έχει ο άνθρωπος εις το να κάμη όλον εκείνο, οπού δεν βλάπτει εις τα δίκαια των γειτόνων του.

«Τα Δίκαια του Ανθρώπου», άρθρο 6

Όλον το έθνος αδικείται, όταν αδικείται ένας μόνος πολίτης.

«Τα Δίκαια του Ανθρώπου», άρθρο 23

 Το ηθικόν σύνορον της Ελευθερίας είναι τούτο το ρητόν: Μη κάμης εις τον άλλον εκείνο οπού δεν θέλεις να σε κάμουν.

«Τα Δίκαια του Ανθρώπου», άρθρο 6

 Στην πίστιν του καθένας ελεύθερος να ζη.

«Θούριο», στιχ. 43

 Ο ιερός τη πατρίδος έρως εμφωλεύει εις την καρδίαν, και η καρδία δεν γηράσκει ποτέ.

«Ηθικός Τρίπους», σελ. 118

 Καιρός είν’ της Πατρίδος ν’ ακούστε τη λαλιά.

«Θούριος», στιχ. 80

 Για την Πατρίδα όλοι να ‘χωμεν μια καρδιά.

«Θούριος», στιχ. 42

 Όλοι χωρίς εξαίρεσιν έχουν χρέος να ηξεύρουν γράμματα.

«Τα Δίκαια του Ανθρώπου», άρθρο 22

 Τι σ’ ωφελεί αν ζήσης και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν καθ’ ώραν στη φωτιά.

«Θούριος», στιχ. 9-10

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΡΑΙΟΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ 1757-1798