Μέσα από το γράψιμο ανοίγεται η ψυχή και η καρδιά του ανθρώπου
δείχνοντας το τι είναι στην πραγματικότητα και όχι το τι είναι στην
καθημερινή ζωή του. Απελευθερώνεται από αυτά που τον βασανίζουν και τον
τρώνε κάθε μέρα που αν και θέλει να τα πει δεν μπορεί. Επομένως το
γράμμα είναι ένας τρόπος για να ανοίξεις την ψυχή σου και να τα γράψεις
όλα. Στην ουσία η ψυχή του ανθρώπου είναι ενα ηφαίστειο που αν βρει
έξοδο και γενναιότητα εκείνη την στιγμή θα εκραγεί και όλα αυτά που
χρόνια σκεφτόταν, θα γραφτούν όλα πλέον πάνω σε ένα χαρτί. Όμως δεν είναι
πάντοτε που μέσα στο γράμμα τα λέμε όλα, μερικές φορές γράφουμε απλώς
για να έχουμε αυτόν που απευθυνόμαστε κοντά μας και ζωντανό στο μυαλό
μας.
Όταν ο βασιλές στην Πόλη αποφάσισε να χτίσει την Αγιά Σοφιά, κανείς τεχνίτης δεν μπόρεσε να του παρουσιάσει σχέδιο που να του αρέσει. Και όταν μια φορά πήγε να λειτουργηθεί ο βασιλές και απόλυκε η εκκλησία, κει που έπαιρνε τ' αντίδερο από του Πατριάρχη το χέρι, έπεσε τ' αντίδερο χάμω. Σκύβει να το πάρει, δεν το βρίσκει. Όταν άξαφνα βλέπει μια μέλισσα με τ' αντίδερο στο στόμα να πετά απ' το παράθυρο. Βγάνει διαταγή, όποιος έχει μελίσσια να τα τρυγήσει, για να βρεθεί τ' αντίδερο. Και άλλος κανείς δεν το' βρε, παρ' ή ο Πρωτομάστορας, που σ' ένα κυψέλι είδε αντί για κερήθρα μια πανώρια εκκλησιά πελεκητή και στην άγια τράπεζά της το αντίδερο. Την είχε φτειασμένη η μέλισσα με τη χάρη του αντίδερου της προσφοράς. Αυτή την εκκλησία επαρουσίασε ο πρωτομάστορας στο βασιλέ, και ίδια μ' αυτή έκαμαν την Αγιά Σοφιά.
Η κολόννα της Αγιά Σοφιάς
(Κωνσταντινούπολις)
Σε μια κολόννα της Αγιά Σοφιάς, ψηλά πολύ ψηλά, φαίνεται ως τα τώρα αίμα. Είναι σημάδι που έβαλε ο Αμιράς ο Μουχαμέτης με την απαλάμη του βουτημένη στο αίμα, όταν μπήκε στην αγιά Σοφιά και την έκαμε τζαμί. Κ' έφτασε τόσο ψηλά, γιατί πατούσε απάνου σε σωρούς κορμιά των χριστιανών, που σκότωσαν μες στην εκκλησιά οι Τούρκοι.
Η άγια Τράπεζα της Αγιά Σοφιάς
(παράδοση που υπάρχει σε όλο τον ελλαδικό χώρο)
Την ημέρα που πάρθηκε η Πόλη έβαλαν σ΄ένα καράβι την άγια Τράπεζα της αγιά Σοφιάς, να την πάει στη Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Εκεί όμως στη θάλασσα του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και η άγια τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και κύματα κι αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό από τη γαλήνη που είναι πάντα εκεί και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν και να την ιδούν εις τα βάθη της θάλασσας.
Όταν θα πάρωμε πάλι την Πόλη, θα βρεθεί και η άγια Τράπεζα και θα την στήσουν στην αγιά Σοφιά, να γίνουν σ' αυτή τα εγκαίνια.
Η λειτουργία της Αναστάσεως στην αγιά Σοφιά
(από χρονικό)
"Τούτω τω έτει (1522) έδειξε ο Θεός σημείον τοιόνδε εν τη Κωνσταντίνου πόλει, τη μεγάλη Κυριακή του Πάσχα. Το μεσονύκτιον ηγέρθησαν οι Τερβήσιδες, και υπήγαν εις την Αγίαν Σοφίαν, να σαλαβατίσουν κατά το αυτών έθος. Και ελθόντες εις τα προαύλια του ναού ήκουσαν ψαλμωδίαν, και είδον και φως μέγα εν τω ναώ, και πλησιάσαντες εύρον τας πύλας ανεωγμένας και φωνάς ψαλμωδίας, το Χριστός ανέστη. Και ακούσαντες σπουδαίως έδωσαν γνώσιν του αφεντός, όστις ήλθεν σωματικώς, και άκουσεν και είδεν εν οφθαλμοίς, κελεύσας ίνα αναβούν εις τα ανηχούμενε να σκοπεύσουν μήποτέ εστιν εξ ανθρώπων η τοιαύτη ενέργεια. Και ευθύς εξέλιπεν και το φως και η ψαλμωδία".
Ο σταυρος της Αγιά Σοφιάς
(παράδοση που υπάρχει σε όλο τον ελλαδικό χώρο)
Πέντ' έξη χρόνια προτού να γίνει το πρώτο σεφέρι εφάνη αποπάνω από το θόλο της Αγιά Σοφιάς ένας φωτεινός σταυρός. Οι Τούρκοι κατατρόμαξαν, κ' έκαμαν πολλά να τον σβήσουν, μον' δεν μπόρεσαν. Αυτό ήταν σημείο φανερό από το Θεό, πως θα γίνει πάλι δική μας η Αγιά Σοφιά.
Μέσα του φθινοπώρου και βγήκαμε στην αυλή του σχολείου. Συλλέξαμε, σκύψαμε και μαζέψαμε, λέξεις που είδαμε γύρω μας και λέξεις που τις νιώσαμε, λέξεις που λείπουν και λέξεις που μας λείπουν και που θα θέλαμε να τις φυλάξουμε μαζί, μέσα σ' ένα χαρτί ή μέσα σε ένα σεντούκι, γιατί τις θέλουμε κοντά ή και το αντίθετο -γιατί τις θέλουμε μακριά. Και μόνο που γράψαμε ήταν μια ανακούφιση για μας. Το χαρτί, ήταν μια ανακούφιση για μας. Μια πρωτόγνωρη χαρά.
Θα ήθελα να υπήρχαν γύρω μου ζώα που υπάρχουν στο δάσος, όπως για
παράδειγμα σκιουράκια, λύκοι, αρκούδες, αλεπούδες και άλλα τέτοια ζώα.
Επίσης θα ήθελα περισσότερα φυτά, δέντρα αλλά και μικρά λουλούδια με
διάφορα χρώματα. Μα πιο πολύ απ' όλα θα ήθελα να είχα το κουτάβι μου
μαζί. Να παίζουμε μαζί διάφορα παιχνίδια. Να είμαστε μαζί σε ένα δάσος.
Μόνο εγώ και αυτός να καθόμαστε κάτω από τα φύλλα των δέντρων.
Νιώθω
σα να τα είπα όλα αυτά σε κάποιον. Σα να με άκουγε κάποιος και να μου
έδινε σημασία, ενώ στην πραγματικότητα δεν με άκουγε κανείς. Ήμουνα μόνη
μου και τα έγραφα απλώς σε ένα χαρτί.
ΑΡΕΤΗ
Αυτές οι λέξεις που αισθάνομαι τώρα είναι ευτυχία, χαρά, γιατί μου
αρέσουν αυτές οι ασκήσεις που βγαίνουμε έξω και ανακαλύπτουμε πράγματα αλλά και ότι είναι ωραίο να τις ακούς. Μια λέξη που μου λείπει είναι η "λύπη" και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό, γιατί οι γονείς μου μού φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Αυτή τη λέξη που θα ήθελα να φωνάξω είναι η "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" για όλους τους ανθρώπους, αν και δεν ξέρω αν θα τη βρούμε όλοι. Τις λέξεις που θέλω να διώξω μακριά είναι η λύπη, ο φόβος και άλλα στενάχωρα πράγματα. Αυτά που θα ήθελα να κρατήσω είναι η χαρά, η ελευθερία, η ευτυχία, η αγάπη.
Τώρα που έγραψα ένιωσα συγκίνηση, αγάπη, ελπίδα, χαρά για όλα αυτά που έγραψα.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Θα ήθελα τώρα να με φυσούσε πολύ. Επίσης θα ήθελα πάρα πολύ να ήταν εδώ ο παππούς μου και η γιαγιά μου και να ήταν τώρα Χριστούγεννα και να κρατούσαν τρεις μήνες, όπως το καλοκαίρι, και τώρα θα ήθελα να μου περάσει ο πονοκέφαλος και τέλος όταν έγραψα ένιωσα πολύ καλά.
ΣΙΜΟΣ
Σκέφτομαι τα δέντρα, τα φύλλα, τη γη, τον ουρανό, τον αέρα. Αισθάνομαι ειρήνη, αγάπη, γαλήνη. Εμένα μου λείπει η προγιαγιά μου που την έχασα όταν ήμουν 8 χρονών και την αγαπούσα πολύ, φυσικά ακόμα την αγαπάω, επίσης μου λείπει το καλοκαίρι. Εγώ όλα αυτά τα θέλω κοντά μου, γιατί τα αγαπάω. Αυτά που δεν μου αρέσουν είναι τα μαλώματα και οι τσακωμοί, θα ήθελα όλα αυτά να τα βγάλω από τη ζωή μου.
Ένιωσα πολύ ωραία που έγραψα.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Όμορφα και λαμπερά χρώματα
μυρωδιά της φύσης
φύλλα
μικρά κίτρινα λουλούδια
χρυσοϋφαντος ήλιος
αέρας
σύννεφα που μοιάζουν με απαλό βαμβάκι
καταπράσινο χορτάρι που πάνω του πέφτουν οι χρυσές ακτίνες του ήλιου
μικρά πουλιά
χρυσαφένια φύλλα
ψηλά δέντρα που έχουν γέρικους κορμούς
μικρά αγριόχορτα και αγριολούλουδα
που βάζουν και αυτά ένα μικρό λιθαράκι
νερό από τη βροχή που αντανακλά πάνω αυτό το ωραίο τοπίο
ακούω ωραίους ήχους που με γαληνεύουν
μικρά μυρμήγκια που τρέχουν να βρουν τροφή
την άσφαλτο που μας δείχνει το πόσα χρόνια βρίσκεται σε αυτόν το χώρο
Νιώθω γαλήνη και απόλυτη ελευθερία
Θέλω να ήταν εδώ περισσότερα πράγματα και οι φίλοι μου, για να μοιραστώ μαζί τους αυτή την εμπειρία.
ΕΛΕΝΗ
Αισθάνομαι χαρά, λύπη, θα ήθελα να ήταν Χριστούγεννα, τα δέντρα να ήταν χιονισμένα και να ήμουν με τους φίλους μου. Ο άνθρωπος να πρόσεχε το περιβάλλον, να μην υπήρχαν τα εργοστάσια, αισθάνομαι σαν κάτι κακό που έρχεται, κάτι σαν πόλεμος.
Τώρα που έγραψα αισθάνομαι χαρά, λύπη, αγάπη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Θα ήθελα από το τσιμέντο της αυλής του σχολείου να έβγαιναν πολλά ξεχωριστά και όμορφα λουλούδια, πάνω στο πράσινο γρασίδι τα ζώα να τρέχουν στο δάσος και ο ήλιος χαρούμενα να λάμπει, οι άνθρωποι να ήταν χαρούμενοι και τα παιδιά να παίζουν χαρούμενα μέσα στο δάσος ή να κοιμούνται κάτω από τη σκιά των ανθισμένων δέντρων, νόστιμα φρούτα να βγαίνουν από τα δέντρα, όπως ροδάκινα, αχλάδια, μήλα και άλλα πολλά, τα τζιτζίκια να παίζουν μουσική και τα πουλιά με το κελάηδημά τους να τραγουδούν. Ακόμα θα ήθελα, θα ήλπιζα, να ήταν εδώ και κάποια πρόσωπα που μου λείπουν, αλλά ξέρω ότι με βλέπουν από όπου κι αν είναι ή στον ουρανό και αυτό ώρες-ώρες με παρηγορεί και με κάνει να αισθάνομαι χαρούμενη.
Ένιωσα πολύ χαρούμενη και ότι μου έφυγε ένα βάρος που τα έγραψα όλα αυτά.
ΣΟΦΙΑ
Τα δέντρα που κουνιούνται με τον αέρα, προσπαθώντας να μας μας πούνε κάτι, γύρω μας όλα όσα υπάρχουν είναι θαύματα, η ζωή που υπάρχει γύρω από τον καθένα μας είναι θαύμα. Ο ήλιος με τις ακτίνες του ζεσταίνει τους κορμούς των δέντρων και τα σώματά μας. Χαρούμενς φωνές των παιδιών που παίζουν και τρέχουν. Τα δάκρυα, τις στεναχώριες θα ήθελα να τα ξεχάσω. Τα δέντρα που κουνιούνται μας δείχνουν πόσο χαρούμενα είναι αυτά. Τη φύση πρέπει να την αγαπάμε, όπως μας αγαπάει και αυτή.
Τις στιγμές που έγραφα ένιωσα χαρά.
ΜΑΙΡΗ
Ακούω φωνές παιδιών που παίζουν, γελούν και τραγουδούν. Ένας δυνατός άνεμος φυσάει, βλέπω δέντρα, αυτοκίνητα, φορτηγά να μετακινούνται.
Τώρα νιώθω χαρά για το κείμενο που έγραψα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Θέλω να έχει το σχολείο μου λουλούδια, για να δείχνει ωραίο. Θέλω να τα φροντίζω.
Με αυτό που έγραψα ένιωσα πολύ ωραία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
Θάλασσα
ήλιος
δέντρα
αέρας
αυτοκίνητα
σύννεφα
κρύο
Θα ήθελα να υπάρχει θάλασσα, γιατί αναγκαζόμαστε να ταξιδεύουμε μακριά, θα ήθελα να υπάρχει μόνο ήλιος, για να μην έχουμε κρύο και θα ήθελα να υπάρχουν περισσότερα δέντρα, για να έχουμε πολύ οξυγόνο.
Τώρα που τα έγραψα όλα αυτά νιώθω χαρούμενος και σα να μου έφυγε ένα βάρος από μέσα μου.
ΙΟΡΔΑΝΗΣ
Θα ήθελα να κρατήσω τα δέντρα, τα βήματα που ακούγονται, τον αέρα, τα φύλλα, τις φωνές και διάφορα πρόσωπα που βλέπουμε γύρω μας, τον ουρανό και τη γη. Αυτά που μου λείπουν είναι τα λουλούδια. Θα ήθελα να διώξω τα σκουπίδια που είναι γύρω μου, τα έντομα, την ηχορύπανση που κάνουν τα διάφορα μηχανάκια και αμάξια.
Τώρα που έγραψα τις παραπάνω ερωτήσεις ένιωσα χαρά και αισιοδοξία.
ΣΟΦΙΑ
Θέλω να βρίσκομαι με φίλους, συγγενείς και να περπατάμε στη φύση. Θέλω να περπατώ στη φύση, νιώθω κάτι περίεργο. Νιώθω ανακούφιση και χαλάρωση τώρα που έγραψα.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
Το ταξίδι που δεν έκανα, ήταν που δεν πήγα στην Αθήνα, γιατί μ' αρέσει να πάω στην Αθήνα, πολύ μ' αρέσουν τα θέατρα της Αθήνας, μ' αρέσει να γνωρίσω πολλά πράματα, όπως την Αθήνα, το Παρίσι, την Αφρική.
Πιο καλύτερα τώρα.
ΜΑΝΟΛΗΣ
Νιώθω όταν φυσά ο αέρας, νιώθω πολύ ωραία, οι φίλοι μου που αγαπώ και εκείνους που δεν αγαπώ, γαιτί μπορούν να κοροϊδεύουν και εμένα δεν μ' αρέσει αυτό, μ' αρέσει η ευτυχία που νιώθω για τους φίλους μου και μ' αγαπάνε και όχι.
Νιώθω ωραία, έγραψα με αγάπη και πολύ πάθος, το έγραψα με όλη μου την καρδιά.
ΑΜΑΡΙΛΝΤΟ
Φύση
λύπη
αχ θα ήθελα να είναι ζωντανή η Μαρία
γιατί πέθανε;
γιατί πεθαίνουμε;
γιατί ζούμε;
γιατί υπάρχουμε;
γιατί δεν υπάρχουμε;
γιατί να είμαι άνθρωπος και όχι ζώο;
γιατί γεννήθηκα;
γιατί υπάρχει η λύπη, η χαρά, η στεναχώρια;
γιατί γελάω;
γιατί κλαίω;
όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, τώρα υπάρχω για να γελάω, για να κλαίω, για να πεθάνω, για να λέω ευχαριστώ στους ανθρώπους που αγαπώ και πάνω από όλα για να μάθω να αγαπώ και να σέβομαι.
Πάνω
σε ένα ξένο στίχο. Πάνω σε ποιήματα γράφονται άλλα ποιήματα. Πάνω σε
στίχους άλλοι στίχοι. Οι ποιητές δεν ήταν παρά μονάχα η αφορμή. Τα
ποιήματά τους το ίδιο. Για να μιλήσουν και άλλες ψυχές. Οι ψυχές των
παιδιών που συναντήθηκαν μαζί τους. Με ένα "Ξανθό παιδί" από τον
Μεσοπόλεμο που μας το έφερε κοντά ο Τέλλος Άγρας. Με "Το παιδί με τα
σπίρτα", όχι το κοριτσάκι, μα ένα άλλο παιδί, πολύ κοντά στα παιδιά που
θα συναντήσει κανείς στις μεγάλες μα και στις μικρές πόλεις, ένα παιδί πιο
κοντά στην εποχή μας, να περπατά χέρι-χέρι με τον ποιητή Νικηφόρο
Βρεττάκο. Σταθήκαμε κοντά τους, ακούσαμε τη φωνή τους, είδαμε τα μάτια
τους, τις μορφές τους καθισμένες σε κρύους σταθμούς ή μες στους δρόμους,
κι ύστερα γράψαμε και εμείς. Ένα ποίημα. Ένα μικρούλι ποίημα. Γιατί μικροί είμαστε κι εμείς.
Λουλούδι μου
Όμορφο
Γλυκό μου
Οικοσύστημα
Τώρα
Έχεις
Χρόνια
Νιάτα
Ίσως
Κάποιος σε
Αγαπήσει
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Θυμάμαι
μέρες
όπως τη σημερινή
που ο Θεός θρηνούσε
και έκλαιγε πολύ
ΓΙΑΝΝΗΣ
Όταν θέλω να σε δω
κοιτάζω το φεγγάρι
και νιώθω πως
εμείς οι δυο
είμαστε μαζί
ΜΑΝΟΛΗΣ
Παραμύθια σε όλη τη ζώη σου
θα ακούσεις
άλλοτε
θα σου ραγίσουν την καρδιά
άλλοτε
θα πονέσεις
και άλλοτε θα χαρείς
όλα θα τα νιώσεις
γιατί ολόκληρη η ζωή περιγράφεται
μέσα από τα παραμύθια
πόνος, φόβος και χαρά.
ΜΑΙΡΗ
Παραπονιέμαι συνεχώς
Αν μια μέρα δεν το κάνω
Ρωτάνε όλοι τι έχω
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
Πότε- πότε θα βαριέμαι
Όλοι δεν είμαστε ίδιοι
Νέοι, γέροι και παιδιά
Όλο και κάποιο παράπονο έχουν.
ΙΟΡΔΑΝΗΣ
Ποτέ μη ντραπείς να μιλήσεις για
Αγάπη να
Ρωτάς για την
Αγάπη γιατί άμα αγαπήσεις
Ποτέ δε θα νιώσεις άσχημα αλλά
Όμορφα
Νοσταλγία δεν θα ακουμπήσει την καρδιά σου μόνο η
Ομορφιά θα κατακτήσει τα όνειρά σου.
ΣΟΦΙΑ
Καταθλιπτικό Όνειρο
Παγωνιά έχει
Ένα μικρό παιδί φοβισμένο τρέχει
Τρέχει να προλάβει τα χρόνια που πέρασαν σαν
Ρυάκι γοργό και χωρίς να καταλάβει πέρασαν
Ιδρώτας κρύος τρέχει
Νοσταλγία το μικρό παιδί διατρέχει
Όμως τα χρόνια να προλάβει δεν μπορεί
Σταματάει ξαφνικά
Στον σκοτεινό σταθμό το μικρό
Τρέχοντας είχε κουραστεί
Από τα μάτια τρέχει δάκρυ ζεστό
Θέλει, προσπαθεί τα νιάτα να προλάβει
Μακριά τρέχουν όμως αυτά
Όνειρο ήταν όμως ξυπνά τρομαγμένο τον τρομάζει πολύ
