Ο Ευριπίδης μάζεψε τον μακρύ χιτώνα του να μη σέρνεται στο χώμα και άρχισε να ανηφορίζει το μονοπάτι για την αγαπημένη του σπηλιά. Εκεί όπου συνήθιζε να αποτραβιέται, όταν ήθελε να γράψει, ψηλά σ' ένα λόφο στη Σαλαμίνα. Το σπήλαιο βρίσκεται κοντά στον όρμο των Περιστερίων. Η είσοδός του είναι πολύ στενή, αθέατη από την ακτή και 120 μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Τις καλές μέρες καθόταν σ' ένα πλάτωμα έξω από τη σπηλιά και αγνάντευε τη θάλασσα που τόσο αγαπούσε και τον ενέπνεε. Και τις κακές μέρες έμπαινε μες στα σκοτάδια της, με αναμμένο το φανό του να βλέπει.
Ο Ευριπίδης γνώριζε πολλούς σπουδαίους της εποχής του, το Σωκράτη και τον Αλκιβιάδη. Όμως ήταν κλειστός χαρακτήρας και τύπος μελαγχολικός. Ζούσε αποτραβηγμένος και μόνο στη σπηλιά του ένιωθε καλά.
Σκαιόν το πλουτείν κ' άλλο μηδέν ειδέναι
Είναι φοβερό να πλουτίζεις και να μην ξέρεις τίποτε άλλο
Ή φρονείν ελάσσονα ή δύνασθαι δει σε μείζονα
Ή να σκέφτεσαι λιγότερα ή να μπορείς περισσότερα
πηγή: Ερευνητές, εφημερίδα Η Καθημερινή, Σάββατο 18.01.2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου