Το λιβάδι που δακρύζει

Της Νατάσας

Κάποιοι άνθρωποι όταν φεύγουν κλείνουν πίσω τους και την πόρτα. Η πόρτα του εργαστηρίου φυσικών επιστημών είναι από την αρχή της χρονιάς κλειστή. Μέσα οι σημειώσεις της, τα σχολικά βιβλία, η πέρα από ανθρώπινα όρια υπομονή της στον πόνο, η γενναιότητα, η αξιοπρέπεια, η ζωντάνια της, να ξεμυτίζουν όμως από τη χαραμάδα, να διασχίζουν τους διαδρόμους, να διαχέονται, να υπάρχουν ξανά γύρω μας με έναν τρόπο αλλιώτικο πια. Και ίσως πιο κοντά από ποτέ. Πέρα από τον οποιονδήποτε πόνο, τη θλίψη, το στεναγμό. Είναι οι περιπτώσεις αυτές που η απουσία γίνεται μια αλλιώτικη παρουσία. Που φέρνει ελπίδα και όχι απόγνωση. Είναι οι περιπτώσεις αυτές που έχει κερδίσει κανείς το θάνατό του, γιατί έχει προτού κερδίσει τη ζωή του, όπως ακριβώς το είπε και το εννοούσε ο Ρίλκε.

"Δώσε, Θεέ μου, στον καθέναν το δικό του θάνατο,
δώσε στον καθέναν το θάνατο που γεννήθηκε
                                        από την ίδια του τη ζωή
όπου έμαθε την αγάπη και τη δυστυχία"

ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ, Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου (μτφρ.Β.Παπαγεωργίου), εκδόσεις Ίνδικτος