Της Σταύρωσης και της Ανάστασης

"Η μάνα του Χριστού" του Κώστα Βάρναλη

"Σφαγήν σου την άδικον"

 

Στιχηρὸ προσόμοιο πρὸς τὸ Πανεύφημοι μάρτυρες, ψαλλόμενο εἰς τὴν ἀπόλυσιν τοῦ Μ. Ἀποδείπνου κατὰ τὶς σταυρώσιμες ἡμέρες τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.
Μέλος ἀργὸ εἱρμολογικὸ Πέτρου Πελοποννησίου (†1778). Ἦχος α΄ ανανες.

Σφαγήν σου τὴν ἄδικον Χριστέ, ἡ Παρθένος βλέπουσα, ὀδυρομένη ἐβόα σοι·

Τέκνον γλυκύτατον, 

πῶς ἀδίκως θνῄσκεις; πῶς τῷ ξύλῳ κρέμασαι, ὁ πᾶσαν γῆν κρεμάσας τοῖς ὕδασι;

Μὴ λίπῃς μόνην με, Εὐεργέτα πολυέλεε, τὴν Μητέρα, καὶ δούλην σου δέομαι.

 

"Η ημέρα της Λαμπρής" του Διονύσιου Σολωμού

 

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ

XXI.

1.

Καθαρώτατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσᾶτο ἀστέρι, 
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἐπερνοῦσε
τ᾿ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη·
καὶ ἀπὸ ῾κεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ᾿ ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς τῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα·
«γλυκειὰ ἡ ζωή κι᾿ ὁ θάνατος μαυρίλα».

2.

Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι, καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροί, μεγάλοι, ἑτοιμαστῆτε·
μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτῆτε·
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς ἁγίους, καὶ φιληθῆτε·
φιληθῆτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε· Χριστὸς ἀνέστη, ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

Κώστας Μόντης

ΠΡΟΣ ΙΗΣΟΥ

Φοβάμαι πως δεν θάχης τίποτ’ άλλο να θυμάσαι από εμάς

παρά μονάχα εκείνη την κοπέλλα

που Σου σκούπισε το πρόσωπο.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

Εκείνο το σκούπισμα του προσώπου Σου

να τόχης πάντα στην τσέπη Σου, Κύριε,

να μας θυμάσαι.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

Αν δεν Τον σταύρωναν

και μ’ άλλους Τον σκοτώναν τρόπους

πώς θάχε και νεκρός

σαν αγκαλιά τα χέρια Του απλωμένα στους ανθρώπους;

ΙΗΣΟΥΣ

Κι’ όταν Του σώθηκε η λαλιά

συνέχισαν τα χέρια στο σταυρό

την ανοιχτή στον κόσμο αγκαλιά.

 

«ΠΑΤΕΡ ΜΟΥ, ΕΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΑΡΕΛΘΕΤΩ

ΑΠ’ ΕΜΟΥ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥΤΟ» Ι

Εκείνο το «ει δυνατόν» το εκτιμήσαμε όσο έπρεπε,

εκείνο το «ει δυνατόν» μας συντάραξε όσο έπρεπε;

ΙΗΣΟΥΣ ΠΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Μπορώ τώρα να σας πω

πως ειλικρινά δε με πείραξε η Σταύρωση,

μπορώ τώρα να σας πω

πως ειλικρινά δε με πίκρανε η Σταύρωση

μα τα μετέπειτα,

μα τα μέχρι τούδε,

μα τα μέχρι τούδε σας.

 

ΤΟ ΠΕΣΙΜΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Θάπεφτε, δεν άντεχε άλλο το Σταυρό.

Και θάπεφτε πολύ νωρίτερα

αν δεν Τον έβλεπε η Μητέρα Του.

Όταν Τη διέκρινε ανάμεσα στο πλήθος

πιέστηκε όσο μπορούσε,

συγκέντρωσε όση δύναμη μπορούσε

και πέρασε από μπροστά Της σταθερός κι’ ακμαίος,

μ’ ένα αδιόρατο κιόλας χαμόγελο.

Ελπίζει να τα καταφέρη ως το στρίψιμο του δρόμου,

προσεύχεται να τα καταφέρη ως το στρίψιμο του δρόμου

(«Αυτό, τουλάχιστο, Πάτερ μου»!).

Δε σκέφτεται τη Σταύρωση,

τίποτ’ απ’ όλα τ’ άλλα δε σκέφτεται,

μονάχα το στρίψιμο.

  

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ